Leraar wiskunde in het Heilige Drievuldigheidscollege

“100% objectief verbeteren? Bestaat niet”

“De torenhoge stapel examens voor mijn neus? Vrolijk word ik er niet altijd van. Tegelijk brengt die duidelijk afgelijnde taak een vorm van rust na de drukke lesweken waarin je zoveel verschillende balletjes in de lucht houdt. En omdat we met de vakgroep wiskunde telkens weer kritisch samenwerken aan een sterk examen, heb ik straks ook een waardevol beeld van mijn leerlingen in handen.”

“Ik verbeter vraag per vraag en ik tel mijn cijfers pas op wanneer álles klaar is, om te verhinderen dat ik onbewust zou beginnen compenseren bij een leerling die laag scoort. Blind verbeteren lukt me vaak niet, omdat ik door de alfabetische volgorde al weet met wie ik te maken heb. Zolang je je je maar bewust bent van de valkuilen bij evalueren, denk ik dan. En je beseft dat niemand 100% objectief is.”

“Eerste tussenstand: mijn leerlingen deden het globaal genomen best goed. Ik mag me niet blindstaren op de blunders die ik soms ontdek, weet ik intussen. Die blijven ten onrechte soms langer plakken dan de vele juiste antwoorden. Als we eind volgende week de rapporten uitdelen, weet ik al wie zijn proefwerk komt inkijken: de hoogvliegers die nieuwsgierig zijn waar ze een half puntje lieten liggen. En eigenlijk vooral hopen op een complimentje. Dat geef ik mijn leerlingen straks met plezier, voor ik ze de vakantie instuur.”